Na ruim anderhalf jaar ‘dakloos’ te zijn geweest en twee keer per week m’n koffers te pakken om dan weer hier, dan weer daar te slapen sluit ik voor het laatst de deur van m’n tijdelijke huisje achter me.
Deze vier houten muren zijn een onderdeel van m’n leven geworden. Een thuis, ook al begaf ik me temidden van andermans spullen. En voelde ik me eerst nog lost in a forest; datzelfde bos rondom dit chalet is in de loop der tijd een toevluchtsoord voor me geworden.
