In het sprookje van 1001 nacht sliep ik de eerste nacht van januari in de Marokkaanse woestijn onder miljoenen sterren die me hoop brachten, fluisterden over nieuwe kansen en een nieuw begin. Vallende sterren die me lieten weten dat dingen soms kortstondig vlammen om daarna voorgoed te verdwijnen en vergeten te worden.
Vallende sterren
En ik, ik lag op een matras in de Tinfou Dunes die ik vanuit m’n tent naar buiten had gesleept en onder wel vier kamelenharendekens te staren naar al dat moois: Cassiopeia, het sterrenbeeld vissen en Orion. Ik genoot van de heldere lucht, de stilte, de desolaatheid van de Marrokkaanse woestijn en de vrieskou.
Nieuw begin
Die nacht in de Tinfou Dunes daalde de temperatuur tot onder nul. Dit, dacht ik, is een nieuw begin. Een nieuw leven, nieuwe kansen. Waarop ik alle schepen achter me verbrand en een nieuwe start maak. Ik viel in slaap met een glimlach rond m’n lippen. En toen de volgende ochtend de zon weer achter de duinen oprees als de Phoenix uit het as en het zand langzaam van rood naar oranje en tenslotte warmgeel kleurde, wist ik het zeker: de zon komt vandaag voor mij op. Voor mij alleen…
Meer lezen?
- De Fint Oase: alles over plassen op een geïmproviseerd toilet, smullen van een kiptajine en slapen in een tent
- Slapen in een grot in Frankrijk
- of in een paleis in India
