Het leven is te kort om op kantoor te zitten – Lonneke Lodder

Het leven is te kort om op kantoor te zitten - Lonneke Lodder

Een huis met bijbehorende huur of hypotheek, een baan van 9 tot 5, pensioen en een auto. Eigenlijk een leven zoals velen van ons leven. Je hebt een prachtig salaris (of niet) en dito spullen (of niet). En soms vraag je je wel eens af hoe het zo gekomen is en of dit het nu is. Zo ook Lonneke. Behalve dan dat Lonneke besluit om het allemaal anders te gaan doen. Dus verruilt ze haar veilige kantoorbaan en luxe appartement voor een leven in vrijheid, halverwege een berg in Spanje. De lange en kronkelige weg daar naartoe beschrijft ze in dit boek: ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten.’

Geen ‘ik vertrek’-verhaal

Toch is dit boek alles behalve zo’n ‘Ik vertrek’-verhaal. Lonneke gaat niet over een nacht ijs en pakt het hele proces stapje voor stapje en reuze nuchter aan. Ze is, zoals ze zelf zegt, eerder een typisch gevalletje ‘mevrouw beren-op-de-weg’, iemand die altijd overal de mitsen en maren van inziet. Totdat ze besluit dat het toch echt anders moet. En dus verruilt ze haar veilige kantoorbaan en luxe appartement voor een leven in vrijheid halverwege een berg.

De weg naar vrijheid

Ik lees de blogs van Lonneke al een paar jaar. Ze heeft een hele leuke schrijfstijl en ik was dan ook benieuwd naar haar boek. En natuurlijk wilde ik weten hoe ze alles nu precies heeft aangepakt. In haar boek komen heel veel zaken terug die ze ook in haar blog aanstipt.
Ze neemt je stapje voor stapje mee op de weg die zij is ingeslagen: van het opzeggen van haar vaste baan en Amsterdams appartement richting haar gele huisje halverwege de berg. De weg kronkelt via bureaucratische rompslomp en vele loketten, langs modderige wegen van nieuwe dingen leren, van besparen en ontdekken dat bier brouwen wellicht toch een minder goed plan is. Zelf weet Lonneke ook niet altijd wat ze wil, maar gaandeweg wordt steeds helderder wat ze NIET wil. De rode draad van het verhaal is dan ook: als je het niet probeert, weet je het nooit.
Haar eigen verhaal wisselt ze af met de verhalen van anderen die haar voorgingen. Ieder op zijn of haar eigen manier. Er is geen goede of foute manier en elke weg is uniek.

Leven is het meervoud van lef

Ze laat zien dat het gewoon kan, als je maar wilt. Dat iedereen natuurlijk zo z’n eigen mitsen en maren heeft (ik moet toch m’n hypotheek/huur betalen, er moet brood op de plank komen etc.), maar dat die er niet toe doen als je echt wilt. Misschien nog belangrijker: dat je je vooral niet moet laten leiden door angst. Lonneke verwijst naar het boek van de Australische Bronnie Ware die jarenlang zorg verleende aan mensen die op sterven lagen. Ze vroeg aan die mensen waar ze het meest spijt van hadden in hun leven. Het antwoord dat het meest naar boven kwam was uiteraard niet heel verrassend: de meesten hadden vooral spijt dat ze niet het leven hadden geleid dat ze zelf wilden leven, maar waarvan ze dachten dat anderen het van hen verwachtten. Niets luxe huis, mooie meubels of dure vakanties.

Bij mij begon het ook weer te knagen

Alweer. Ik wist dat het ging komen toen ik begon aan het boek. Dat ik opnieuw in het diepe zou moeten springen. Dat deed ik namelijk al veel vaker in m’n leven. Die eerste keer dat ik een vaste baan opzegde en op m’n 26^e besloot om toerisme te gaan studeren (die ik volledig bekostigde van m’n eigen spaargeld), of die keer dat ik plots zonder werk zat en gedwongen werd nieuwe wegen in te slaan. Of die keer daarop toen ik nóg eens op straat kwam te staan, deze keer zonder m’n soulmate, m’n kids, baan en huis en ik mezelf keer op keer opnieuw uit moest vinden. Maar ook daarna gebeurde het nog twee maal: het opzeggen van twee goedbetaalde banen, omdat het me te weinig energie opleverde en erger nog: niet genoeg tijd overhield om die met mensen door te brengen die voor mij het allerbelangrijkst zijn. Je zou zeggen: ik had m’n lesje wel geleerd. Blijkbaar nog niet voldoende.

Laat me m’n eigen gang maar gaan

Dus hing ik opnieuw mijn werkkleding aan de wilgen om opnieuw datgene te doen wat ik het liefste doe: schrijven in mijn eigen tempo, aan projecten die ik zelf met zorg uitzoek, die niet veel maar genoeg geld opleveren om meer tijd door te brengen met die andere grote liefdes in m’n leven: m’n kids, de natuur en andere culturen ontdekken. Om met de grote Ramses Shaffey mee te jubelen: “Laat me, laat me, laat mijn m’n eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan.” Als ik terugkijk op m’n leven heb ik dat altijd al zo gedaan.

Duwtje in de rug

Dus bij deze wil ik je bedanken Lonneke. Niet alleen voor het prachtige boek (inclusief fijne schrijfstijl) en inspiratie die het heeft opgeleverd, maar vooral omdat het voor mij opnieuw een duwtje in de rug was. Dat ene zetje dat me eraan herinnerde dat ik nu toch eindelijk eens beter naar mezelf moet gaan luisteren en er gewoon voor moet gaan. Alles draait uiteindelijk om keuzes maken. Want geen keuze (durven) maken is tenslotte ook een keuze maken.