Een gezellig gezin, een huis met een (moes)tuin die ik in de loop der jaren wil afbetalen, een vakantiewoning die ik aan de kinderen na kan laten en genoeg geld om de kids onbezorgd te kunnen laten studeren. Zo zagen mijn verwachtingen voor de toekomst er pakweg zes jaar geleden uit. Maar wat als verwachtingen niet uitkomen?
Verwachtingen bijstellen
De onverwachte scheiding met de vader van m’n kinderen sneed als een bot mes in mijn verwachtingen. Ik vroeg me af: waren mijn verwachtingen wel reëel? En natuurlijk wist ik wel dat je nooit volledige controle hebt over je leven, maar pas toen realiseerde ik me dat écht. Want ook al probeer je alles zoveel mogelijk dicht te timmeren met een vaste baan, verzekeringen, een huwelijk misschien. Er gebeuren altijd onverwachte dingen waar je geen grip op hebt en waardoor je je verwachtingen bij moet stellen. En ik realiseerde me voor het eerst dat dat niet erg is. Voor mij was dat het moment dat ik besloot om voortaan minder verwachtingen te hebben. Om meer te genieten van de kleine dingen, te leven in het moment en met andere ogen naar ‘wat is’ te kijken.
Alternatieve familie
Zoals naar dat gezellige gezin bijvoorbeeld. Ik heb geen gezin in de traditionele zin van het woord. En het ‘familiegevoel’ zit em ook niet per se in het hebben van bloedverwanten. Dus heb ik ‘alternatieve familie’ om me heen. Mensen die ik vertrouw, er voor me zijn en met wie ik kan lachen, huilen en mijn zorgen kan delen. En met wie ik misschien zelfs samen kan wonen.
Melrose Place
Toen we nog twintigers waren, riepen we als vrienden altijd al tegen elkaar: “We gaan later samen in één huis wonen, onze Melrose Place.” Het idee: iedereen z’n eigen woonruimte, maar ook een gezamenlijke buitenruimte, de mogelijkheid om samen te kunnen eten of een filmpje te kijken, op elkaars kinderen te passen of boodschappen te halen als iemand ziek is of niet zo goed in z’n vel zit. En dan gebouwd als een hofje of hacienda. Zoals in de serie Melrose Place uit de jaren 90. In de huidige krappe huizenmarkt lijkt dit voor singles of alleenstaanden opeens een van de weinige mogelijkheden om een überhaupt een huis te kunnen kopen. Ik heb het er nu serieus weer met vrienden over. Onze Melrose Place komt steeds dichterbij.
Huis of thuis?
En waar ik vroeger dacht dat een eigen huis met een ruime tuin en een slaapkamer voor elk gezinslid hét summum was, weet ik nu wel beter. We wonen in een sociale huurwoning. In ons kleine appartement deel ik m’n slaapkamer met m’n dochter. Het is alsof we met z’n allen op kamers wonen. Eerlijk is eerlijk: ik mis regelmatig een tuin, helemaal in coronatijd. Of een geordend ‘VT-Wonen huis’ en wat privacy. Toch is de sfeer er goed, heb ik het naar mijn smaak ingericht en als je zoon verzucht: ‘Dit is m’n thuis’, dan smelt ik. Een huis wordt tenslotte een thuis door de mensen die er wonen. En heel eerlijk, ik houd ontzettend van die hippie stijl van wonen.
Woningcrisis
Toch maak ik me wel zorgen om de woningmarkt. Rijken worden rijker, armen hebben steeds minder te besteden en dat zie je met name terug op de woningmarkt. Als je (opnieuw) alleenstaand bent, kun je op één modaal inkomen geen woning huren in de particuliere sector of een woning kopen. Vooral als je geen eigen geld (meer) hebt of vermogende ouders die bij kunnen springen. Zelfs voor sociale huurwoningen geldt in het gunstigste geval een wachttijd van 10 jaar. Het meest verbazingwekkende vond ik nog wel dat de gemeente Amersfoort, waar ik woon, op de schouders werd geklopt omdat er zoveel nieuwe woningen worden gebouwd. Goed gedaan joh! Maar als je kijkt naar wat voor woningen en in welk prijssegment, dan zijn het voornamelijk enorme huizen of luxe appartementen van € 700.000 tot € 1,5 miljoen. Alleen maar voor de rijken dus of grote gezinnen, terwijl inmiddels 3 miljoen Nederlanders alleen wonen en van één inkomen rond moet komen. En als studenten in bushokjes moeten slapen kun je wel stellen dat we in Nederland een probleem hebben.
Studie en studentenkamer
De studie en studentenkamer? Die zou ik natuurlijk gaan betalen voor m’n kinderen. Jarenlang heb ik er voor gespaard. Maar toen we een aantal jaren geleden – toen nog samen – een nieuw huis kochten, besloten we dat potje te gebruiken. Om vervolgens door de scheiding nooit meer aan te (kunnen) vullen. Daar baal ik van. Vooral omdat ik zelf weet wat het is. Mijn peperdure particuliere studie betaalde ik destijds ook uit eigen zak. Hetzelfde geldt voor een studentenkamer voor m’n kinderen. Ook dat had ik graag voor hen willen regelen. Maar het is niet anders. Ik merk wel dat het voor een tweespalt zorgt in de samenleving: kinderen van ouders die genoeg geld hebben en een huis, studie en rijbewijs (soms zelfs auto) voor hun spruiten kopen en kinderen van ouders die de middelen daarvoor niet hebben. Daarmee beginnen jongeren uit niet vermogende gezinnen al met 2-0 achterstand plus bijbehorende torenhoge schulden.
Wat laat ik m’n kinderen na?
Een onbezorgde toekomst kan ik m’n kinderen niet geven. En uiteraard is dat ook een illusie, want wie kan dat wel? Wel wil ik graag een voorbeeld voor hen zijn. Door hen mee te geven dat er ongetwijfeld tegenslagen komen, maar dat je er mee kunt dealen. Ook al kun je aan de situatie zelf niets veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel. Ik wil hen graag leren leven in het moment en leren denken in mogelijkheden. Maar vooral: om te blijven genieten van de kleine dingen en ervaringen. En van je eigen ‘familie’ om je heen creëren.
De kunst van het genieten
Want ik ben ervan overtuigd dat voor niets de zon opgaat en dat alles draait om de kunst van het genieten. “Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd”, zegt mijn moeder altijd. Of je nu een groot kapitaal of een klein budget hebt, als je van kleine dingen niet kunt genieten, lukt dat ook niet als je grof geld te besteden hebt. Toen ik werkte bij een cruise agent was er eens een stel dat een cruise had geboekt van € 60.000. Vijf minuten nadat ze aan boord waren gestapt, stuurden ze een berichtje: het boarden verliep moeizaam, ze kregen geen voorrang en wat hen betreft was hun hele cruise daardoor in het water gevallen. Dan betaal je dus kapitalen voor een cruise en dan laat je zo’n droomreis door iets onbenulligs vergallen. Het ergste is dat vooral je eigen houding je in de weg zit. Want zodra je accepteert wat er is, maak je het voor jezelf (en je medemensen) niet alleen makkelijker, maar ook stukken leuker.
Wat als verwachtingen niet uitkomen?
De moraal van het verhaal? Soms komen verwachtingen niet uit en loopt het leven anders, ja. Maar anders is niet per se slechter of beter. Het is wat je er zelf van maakt en hoe je er naar kijkt. Je kunt voor altijd achterom kijken naar ‘what could have been‘ of jezelf eindeloos blijven vergelijken met anderen (qua gezin, relatie, geld, huis, auto en leven), maar daar word je alleen maar ongelukkig en moedeloos van. Als je je huidige situatie omarmt, probeert te focussen op de positieve dingen en geniet van het gezelschap van de mensen om je heen, word je een blijer en tevredener mens. Probeer maar eens om een dag lang naar iedereen die je tegenkomt te glimlachen of ‘hallo’ te zeggen. Wedden dat je je daar beter door voelt?
Meer lezen?
- Opeens sta je er alleen voor en dan
- Tijd om nieuwe tradities in het leven te roepen: zo reizen we ieder jaar naar Griekenland
- Onze vakantie naar Agios Nikitas op Levkas was de allereerste keer
- Mijn praktische tips voor meer vrijheid en onafhankelijkheid
- Zuinig leven én groots genieten
Dit artikel bevat affiliate links. Als jij via een dergelijke link een reservering maakt of iets aanschaft, ontvang ik een kleine commissie. Dit kost jou niets extra’s. Naast mijn eigen foto’s gebruik ik soms rechtenvrije afbeeldingen van beeldbanken als Pixabay en Pexels.