Voor alles is er een eerste keer na een scheiding. Die eerste keer dat je je kinderen achterlaat bij je ex, die eerste keer in 16 jaar dat je alleen kerst viert, die eerste keer dat hij met z’n nieuwe vriendin op de school van je kids verschijnt, die eerste keer dat je samen een feestje viert omdat je zoon of dochter is geslaagd.
Gebeurtenissen waarvan je weet dat ze (ooit) gaan komen. Het leven barst van die pijnlijke eerste keren… na een scheiding, verlies van een partner, ouder of een kind. Ze zijn onvermijdelijk. Het maakt deel uit van het rouwproces. En je hebt er buikpijn van.
Inhoud
Je weet dat het komt, maar toch
Tenminste, dat was bij mij het geval. M’n dochter was geslaagd voor haar examen. Ik ben zelden zo trots geweest! Tijd voor een feestje! Ik wilde het samen als ouders met m’n ex vieren, maar eigenlijk ook niet. Liever niet zelfs. Ik zag er als een berg tegenop. Toch schoof ik m’n eigen gevoelens aan de kant en stelde voor om een klein feestje in zijn tuin te vieren. In corona-tijd leek me dit de beste oplossing. En eens moest de eerste keer zijn na de echtscheiding. Daarna wordt alles vast makkelijker. Toch? Zo redeneerde ik. Op die manier konden we én voldoende afstand houden én ik kon een beetje afstand houden van de hele situatie.
Surprise surprise
Dacht ik. We hadden het goed voorbereid. Hij zou samen met z’n vriendin de hapjes regelen. We zouden samen de familie optrommelen. De kids waren het weekend bij mij en ik zou m’n dochter (onder het mom van: we gaan wandelen plus een terrasje pakken) er heen lokken. So far, so good. Het was een geweldige verrassing. Dochterlief blij, verrast en ontzettend verbaasd (ik in tranen achter m’n zonnebril), want: wat een mijlpaal, al die emoties en wat raar om de hele (schoon)familie voor het eerst in 5 (!) jaar weer bij elkaar te zien.
Alsof ik naar een film zat te kijken
Blije mensen en familie, waar zij plots ook deel van uitmaakt, samen met haar ouders. Ik moest even slikken en ik geloof dat ik me van schrik niet eens heb voorgesteld. En waar ik mentaal niet helemaal op voorbereid was, was om haar daar rond te zien lopen in wat voorheen mijn tuin was. Met mijn spullen en voorheen mijn familie. Alsof ik één-op-één was ingeruild. Inclusief man, huis, hapjes, drankjes en spulletjes. Het was alsof ik van een afstand naar een film zat te kijken. Een film waar ik geen deel meer van uitmaakte, maar van wat mijn leven had kunnen zijn. Pijnlijk.
Hé, is dat niet de sapkan van m’n eerste uitzet?
Opeens zag ik haar rondlopen met een limonade-tap die ik ooit van m’n dochter had gekregen op moederdag. En hé, was dat niet de sapkan van mijn allereerste uitzet, nog van ver voor de tijd dat ik hem ontmoette? Het was raar. En geslaagd. Toch ook mooi. Leuk om iedereen weer te zien. Maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik m’n leven met hem toch echt af moest sluiten. Zoals ik al tig keer daarvoor dacht te hebben gedaan. Maar dat blijkt lastig te gaan als je samen kinderen hebt. En de locatie hielp natuurlijk ook niet mee (achteraf hoorde ik van een bevriende psycholoog dat je altijd op neutraal terrein moet afspreken). Ik heb m’n tranen weggeslikt. Samen met een glas bubbels. En ik praatte veel, veel te veel. Ik was me zo bewust van mijn pratende masker.
Wordt het ooit makkelijker?
Ik slaap er al de hele week slecht van. Ben labiel als een deur. Al dagenlang compleet van slag. M’n hoofd doet het niet meer. Want die kan ten diepste deze werkelijkheid blijkbaar nog steeds niet handelen (na 3 jaar officiële scheiding). Ook al dacht en zeg ik tegen iedereen van wel. ‘Hoe stom’, zeg ik tegen mezelf, ‘is het niet lang genoeg geleden?’. Feit is: dit leven dat ik leid is niet wat ik ooit voor ogen had. Zij hebben plots alles, hebben elkaar. Ik heb niets. Dat gevoel. Een werkelijkheid die ik nog steeds niet heel tof vind. Al zou ik voor geen goud terug willen naar die relatie, omdat ik mezelf volledig was kwijtgeraakt. Ondertussen houd ik er rekening mee dat er vast nóg heftiger dingen gaan komen. Ze gaan trouwen bijvoorbeeld of – nog confronterender – ze krijgen samen een kind. Pffff… ook daarop moet ik me geestelijk voorbereiden. Wordt het ooit makkelijker?
Het beste voor m’n geweldige kinderen
Bij al mijn keuzes probeer ik zoveel mogelijk het belang van m’n geweldige kids voor ogen te houden. En die mooie dochter van me heeft toch genoten van haar surprise party! Ze stond de hele middag te glimmen. Kijk, daar doe ik het voor. En voor de rest? Adem in, adem uit.
Meer lezen?
- Na een scheiding besef je opeens dat je er alleen voor staat, en dan?
- Tijd om nieuwe tradities in het leven te roepen: zo reizen we ieder jaar naar Griekenland. Onze vakantie naar Agios Nikitas op Levkas was de allereerste keer.
- Mijn praktische tips voor meer vrijheid en onafhankelijkheid
- Ik liet me niet kisten en heb ontdekt dat zuinig leven én groots genieten prima samengaan
Dit artikel bevat affiliate links. Als jij via een dergelijke link een reservering maakt of iets aanschaft, ontvang ik een kleine commissie. Dit kost jou niets extra’s. Naast mijn eigen foto’s gebruik ik soms rechtenvrije afbeeldingen van beeldbanken als Pixabay en Pexels.
Oei, dat moet bitterzoet zijn geweest. Zij gaat verder, waar jij er uit moest stappen. :-(
Klopt, en dat op alle vlakken. Jarenlang bijvoorbeeld de eindjes aan elkaar moeten knopen en juist toen we eindelijk alles op de rails hadden, was het voorbij.
Dat is heel wrang.
Een (oudere) gescheiden collega vertelde me dat ze het haar man vooral kwalijk nam dat door de scheiding hij haar niet meer de periode binnen het huwelijk gunde waarin het makkelijker werd. Alsof je niet meer de kans hebt gekregen om de cirkel vol te maken, van tegenspoed en voorspoed.
Precies dat! Dat je het gevoel hebt dat je eindelijk de zware tijden hebt doorstaan en niet bent toegekomen aan de ‘vette jaren’. Plus nog steeds geen antwoord hebben op de vraag waarom.
Het is inderdaad niet makkelijk al die mijlpalen, nadat je gescheiden bent. Hier merk ik dat ik het soms nog lastig vind als de kinderen het over de ouders van mijn ex zijn vriendin hebben. Gelukkig noemen ze ze bij de voornaam en geen opa en oma. Dat zou niet op zijn plaats zijn in mijn ogen. Maar voor nu gaat het goed. Ik richt me op de positieve dingen: mijn ex is een betrokken vader, geen slecht persoon, probeert samen te werken waar nodig, de kinderen komen op 1. Ik richt me op de dingen waar ik invloed op heb, dus op de relatie van de kinderen met hun vader en mijn relatie met hem zoals het nu is. Dat wil ik positief houden, omdat we daar allemaal (met name de kinderen) baat bij hebben. Tuurlijk blijven sommige dingen raar, maar inmiddels ben ik gewend aan de vriendin en ze is lief en zorgzaam naar de kinderen toe. Dat is voor mij het belangrijkste, dat de kinderen er bij horen en niet opzij geschoven worden.
Ik gun mijn ex (inmiddels) de goede dingen, dat is echt wel anders geweest net na de scheiding. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ik reageer als hij eventueel samen met zijn vriendin een kind krijgt. Ik richt me erop dat ik niet meer terug wil naar die relatie en hem die relatie gun. Uiteindelijk is de scheiding een zegening geweest voor mij en ik doe mijn ding. Voor hem is het uiteindelijk ook lastig of raar als ik een partner zou krijgen en eventueel nog een kind. Maar uiteindelijk gaan wij verder met ons leven en de kinderen moeten hun weg vinden. We vinden het allebei onze taak om er samen ons best voor te doen dat de kinderen zo fijn mogelijk opgroeien.
In een notendop: richt je op de positieve dingen voor jezelf, de dingen waar je invloed op hebt en zet inderdaad de kinderen voor op. En geniet van het leven met je kinderen.
Dank je wel voor je reactie! Klopt helemaal hoor, wat je zegt. Over het algemeen gaat het goed met me, heel goed zelfs! En ik zou voor geen goud terug willen naar die relatie. Maar dit zijn van die momenten dat ik toch even weer moet slikken. Want de effecten en de nasleep van zo’n scheiding zijn hoe je het ook wendt of keert, best pittig, ook voor de kinderen. Maar wat je zegt: richten op het positieve en er zijn voor de kinderen, dat is het belangrijkste!
Ik geloof ook dat het belangrijk is om alles te doen in het belang van je kinderen. Natuurlijk moet iedereen daarbij meehelpen zodat de communicatie tussen partijen goed blijft. Een nieuwe stap is niet gemakkelijk, en hulp inschakelen is dan ook verstandig denk ik.
Het is een hele lastige periode die je leven op alle vlakken op de kop zet. Hoe daarmee om te gaan is voor iedereen verschillend, maar hulp kan zeker goed zijn.