Ik stapte terug in de tijd, met m’n voeten in de Groningse klei en het slijk van de Waddenzee. Dit is de plek waar ik opgroeide, waar ik naar school ging, waar we door de polders fietsten, de zilte wind in de haren, oneindige vergezichten, de zon op ons gezicht. Waar we krabbetjes vingen en het water zich kabbelend door de vele sleuven dan weer heen, dan weer terug een weg vond. Waar schapen hoog op de dijken hun buikjes vol aten. Hier aan de kust, de Groningse kust.
Kamperen
Deze keer doe ik het anders. Ik slaap niet bij m’n ouders, die dit weekend hun 50-jarig huwelijk vieren, maar op een camping. Dus behalve een familiefeestje bestaat dit weekend voornamelijk uit staren naar de sterren, genieten van biologisch eten, tekenen, muziek luisteren, elkaar warm houden in één bed (het vriest!), spelletjes spelen, ’s nachts lopend over de camping naar het toilet – of het alternatief: plassen op een plas-emmer – ’s ochtends water halen voor je kopje koffie of thee, een boekje lezen en met je afwas naar de spoelbakken sjouwen, douchen met slippers aan. Ik was even vergeten hoe heerlijk ik het eigenlijk vind: kamperen!
Lentemaheerd
We hebben dé ultieme kampeerplek gevonden. Op een steenworp afstand van m’n ouderlijk huis in Uithuizermeeden vind ik de kleine camping en B&B Lentemaheerd. De plekken zijn ruim en hebben een prachtig uitzicht over de Groninger polders. Wij hebben een stacaravan gehuurd onder de appelbomen. Old skool, dus zonder toilet en stromend water. Ik geef toe: ik heb een beetje gesmokkeld, maar dit is een prima manier om het kamperen opnieuw te ontdekken. De sfeer is er gemoedelijk, de mensen vriendelijk. Bij aankomst wacht ons een verrassing: in onze caravan vinden we alle ingrediënten voor een (biologische) avondmaaltijd, compleet met lekkere hapjes voor in de avond. Alsof dat nog niet genoeg is kunnen we in de ochtend knapperige broodjes ophalen bij de receptie. Ik loop met iets dat nog het meest lijkt op de knapzak van Douwe Dabbert over het nog slapende kampeerterrein. Zoonlief heeft z’n sterrenkijker meegenomen. ‘s Avonds staat hij op het gras te staren naar de sterren en de (volle!) maan en verzucht: “Mam, wat is het hier toch heerlijk rustig en wat kan ik de sterren hier goed zien!” Kadootje.
Noordkaap
“Er gaat niets boven Groningen”. Letterlijk, want op het noordelijkste puntje van het vasteland van Nederland staat het kunstwerk van René de Boer “De Hemelpoort” of “Poort Kaap Noord’. In de volksmond noemt men het “De Noordkaap”. En zo vind je het ook op de bordjes die je vanuit Uithuizermeeden de weg wijzen. Van hieruit is het zo’n 10 km rijden door de Groningse polders. Al is het nog een tikkeltje lastig om het ook daadwerkelijk te vinden en mist volgens mij het laatste bordje. De laatste meters leggen we te voet af over de dijk waar een straffe wind waait. Je moet er tenslotte iets voor over hebben om de hemelpoort te bereiken…. De 2,5 meter hoge constructie is gemaakt van staal dat door de weerselementen langzaam donkerrood en diepbruin kleurt. Van hieruit heb je een fantastisch uitzicht over de zee en het oneindige landschap.
Eemshaven
Als we op zaterdagavond met vrienden in hun Tesla stappen en in het donker over het asfalt van de polderwegen suizen, blijkt dat van het ongerepte landschap uit m’n jeugd van de jaren 80 niet veel over is. Google Data Center, elektriciteitscentrale, een enorme maan, de pier: ik waan me opeens midden op de filmset van een sci-fi film. Er is veel veranderd in de afgelopen 30 jaar. Heel veel. De gigantische windmolens slaan hun wieken een slag in de rondte. En de Eemshaven op het Groningse Hogeland lijkt te zijn getransformeerd tot een versie van het Nederlandse Silicon Valley; of in dit geval ‘Silicon Highlands’. Grootse gebouwen worden uit de grond gestampt en er worden woonarken gebouwd voor de duizenden werknemers die dat alles op gaan bouwen. En wacht… Roodeschool was toch altijd het eindstation? Het spoor eindigt nu bij station Eemshaven.
Ferry’s en cruiseschepen
Gigantische cruiseschepen meren hier steeds vaker aan (van rederijen als Royal Caribbean en AIDA) en er komt een nieuwe ferryverbinding tussen de Eemshaven en Rosyth (vlakbij Edinburgh, Schotland). Grotendeels bedoeld voor vrachtverkeer, maar er kunnen ook personenauto’s aan boord. Vanuit de Eemshaven kun je ook de boot nemen naar het Duitse waddeneiland Borkum dat hier pal voor de kust ligt. De luchten zijn nog steeds donker hier, de Groningers nog steeds een tikkeltje stug, maar o zo vriendelijk, de stilte nog steeds voelbaar.
Aardbevingszone
Zo’n 20 km ten zuiden van de Eemshaven liggen dorpjes als Loppersum en Ten Boer, het gloeiende centrum van de Groningse aardbevingen. Ik ben benieuwd hoe de economie en het bedrijfsleven daarop in gaat spelen in de toekomst: wordt het gas of vernieuwende internationale bedrijven? Volgens mij is die keuze al gemaakt.
Poldermeisje
En ik? In m’n hart blijf ik dat Groningse poldermeisje. Of zoals een ex-geliefde mij ooit bezong “A quiet German girl” (“She’s a coast girl, A holy ghost girl, A quiet German girl”). Duitsland ligt hier tenslotte om de hoek. Soms denk ik met weemoed terug aan die zorgeloze kinderjaren. Toen we wilden ontdekken wat er voorbij die horizon lag. Maar al ben ik sindsdien de hele wereld al over gezworven, die hardnekkige Groningse klei spoel je niet zomaar even van je voeten.
Meer lezen?
- Eerder deze zomer reisde ik met m’n kids naar pittoresk Parga in Griekenland….
- …. bracht ik een weekend door in Rethymnon op Kreta
- en maakten we vorig jaar een onvergetelijke rondreis door het oude Egypte
Hallo Irene
Prachtig geschreven.
Je kunt makkelijk een boek schrijven
Leest makkelijk weg
Groetjes Geeske
Dank je wel! Sja, een boek, dat zit er misschien ooit ook nog wel eens in ;)
Wat gaaf beschreven Irene! Voel vaak hetzelfde als ik daar ben ?
Dank je wel! Grappig dat het zo herkenbaar is ;)
Wow wat mooi beschreven Irene! Een mooie ode aan het hoge Noorden.
Ik zou echt een boek gaan schrijven, je hebt talent!
Dank je wel! :)